قرآن كتاب اصلي دين اسلام است و در باور مسلمانان سخنان خداست كه به صورت وحي از سوي او توسط جبرئيل بر پيامبر اسلام، محمد بن عبدالله، نازل گرديده است.[۱] مسلمانان، قرآن را بزرگترين معجزهٔ محمد و روشن‌ترين دليل بر پيامبري او مي‌دانند.[۲] قرآن اصلي‌ترين منبع وحي در اسلام به شمار مي‌آيد و به زبان عربي است. كلمهٔ قرآن در لغت به معني «قرائت كردن» و «خواندن» است و مسلمانان معمولاً به آن با عناويني مانند «قرآن كريم» و «قرآن مجيد» اشاره مي‌كنند. قرآن به ۳۰ جزء تقسيم شده و ۱۱۴ سوره دارد.[
محتواي قرآن در مورد خدا بر توحيد و يگانگي او تاكيد دارد. قرآن خدا را به انسان نزديك‌تر از رگ گردنش مي‌داند، رابطهٔ انسان با خدا را بي‌نياز از واسطه مي‌داند و انسان را به تسليم دربرابر امر خدا فرمان مي‌دهد. قرآن پديده‌هاي طبيعي را نشانه‌هايي (آيات) براي خدا مي‌شمارد؛ دين و حقيقت را يكي مي‌داند و تنوع اديان را حاصل تنوع در مردم مي‌داند. قرآن قوانين و حقوق در جامعهٔ اسلامي را نيز تعريف مي‌كند.[۱]
به باور كساني كه به فرازميني بودن اين كتاب اعتقاد دارند «قرآن رساترين بيان است و از نظر موسيقي و وزن لفظي، در لغات و جملاتش نشانه‌هاي وحياني رباني مشهود است. وزنش نه وزن شعر است نه نثر، بلكه هر دو و برتر از هر دو است، در حدّي كه در توان غير خدا نيست، وزن و لفظ آن به گونه‌اي تناسب و انسجام با معنا دارد كه گوئي معناهايش در آن تجسم يافته است.»[۳]
مسلمانان قرآن را كتاب مقدس دين خود مي‌دانند و از آن با افزودن القابي چون «كريم» و «مجيد» ياد مي‌كنند. قرآن، خود را به نام‌هاي «لوح حفاظت‌شده» ((به عربي: «اللَوح المحفوظ»)[۴])، ذكر و فرقان مي‌خواند.[۱]